Από το 1949 ως το 1954, οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου βρέθηκαν σε μια νέα επαγγελματική λίγκα. Παραδόξως, όλοι έφτασαν εκεί δωρεάν και χωρίς τη συγκατάθεση των συλλόγων τους. Αυτή είναι η ιστορία του El Dorado, της πρώτης super League στην ιστορία. Ταυτόχρονα, αυτή είναι η ιστορία της χρυσής εποχής του Κολομβιανού ποδοσφαίρου, της Original Pirate League!
Αρχικά, οι κατηγορίες του κολομβιανού ποδοσφαίρου χωρίζονταν σε τοπικές και ερασιτεχνικές. Όμως, το 1948 αυτό άλλαξε με τη δημιουργία της Division Mayor. Απαρτιζόμενη από τους συλλόγους των 10 μεγαλύτερων πόλεων της χώρας που συμφώνησαν να προσφέρουν 1000 pesetas για τη συμμετοχή τους. Έτσι , γεννήθηκε η πρώτη επαγγελματική κατηγορία στην Κολομβία, το El Dorado!
Όμως, η δημιουργία μιας τέτοιας λίγκας, όπως ήταν αναπόφευκτο, ξύπνησε κι ένα πλήθος αντιδράσεων. Τόσο από τους ερασιτεχνικούς συλλόγους, όσο κι από την Adefutbol (τη κυρίαρχη ως τότε κατηγορία της χώρας). Οι αντιδράσεις, στο μεγαλύτερο μέρος τους, είχαν να κάνουν με το διαμοιρασμό των εσόδων από τους αγώνες. Μάλιστα, ήταν τόσο δυνατή η αντίδραση, που πριν ακόμα αρχίσει η νέα λίγκα τους αγώνες, η Adefutbol ζήτησε με αίτησή της στην FIFA, να γίνει αποκλεισμός της Division Mayor από διεθνείς διαγωνισμούς και αγώνες. Η αίτηση έγινε δεκτή. Αυτό, καταρχήν, σήμαινε ότι η Division Mayor δε θα μπορούσε ποτέ να έχει έσοδα από αγώνες της FIFA (ούτε από φιλικούς αγώνες). Επίσης, οι παίχτες των ομάδων της Division Mayor, δε θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε αγώνες των εθνικών τους ομάδων. Οι παραπάνω αποκλεισμοί όμως επέτρεπαν, ουσιαστικά, στην Division Mayor, να μη χρειάζεται να δεσμεύεται από τους κανόνες της transfermarket.
Παρότι, λοιπόν, οι απαγορεύσεις ήθελαν να στριμώξουν τη νέα λίγκα, στην πραγματικότητα της έδιναν τη δυνατότητα να λεηλατήσει, ελεύθερη από κανόνες, τις υπόλοιπες κατηγορίες του κόσμου. Γεγονός, που η Division Mayor εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.
Η αρχή
Η ευκαιρία δόθηκε το 1949. Οι Αργεντινοί ποδοσφαιριστές ζητούσαν μεγαλύτερη ελευθερία στις διαπραγματεύσεις των συμβολαίων τους. Γι’ αυτό, κατέβηκαν σε απεργία. Όμως, με την απεργία ενεργή, ένα σωρό αθλητές έμειναν άπραγοι. Εκμεταλλευόμενες αυτό το γεγονός, οι ομάδες της Division Mayor βρήκαν ευκαιρία κι έκαναν την κίνησή τους.
Συγκεκριμένα η Millonairos, της οποίας ο πρόεδρος είχε ιδρύσει τη νέα λίγκα, προχώρησε στην απόκτηση ενός από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου, του Adolfo Pedernera. Αφού ήταν στη μαύρη λίστα της FIFA και αποκλεισμένες από διεθνείς διοργανώσεις, οι ομάδες της Division Mayor μπορούσαν να διαπραγματευτούν απευθείας με τον αθλητή χωρίς καμία συζήτηση ή συναλλαγή με το σύλλογό του. Όταν λοιπόν, του πρόσφεραν το σημαντικό, για τη εποχή, ποσό των $5000 για την υπογραφή και $50 εβδομαδιαίως μισθός, ο θρύλος του ποδοσφαίρου (ακόμα και σήμερα) Adolfo Pedernera, μετακόμισε στην Κολομβία. Κανένας στην Αργεντινή δε μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Το 1949 όμως στην Κολομβία υπήρχαν εσωτερικές διαμάχες και αναταραχές. Μια από τις ειρωνείες του El Dorado ήταν ότι για τη βραχεία του επιτυχία έφταιξε η πολιτική αστάθεια στη χώρα. Όταν το 1948 δολοφονήθηκε ο δήμαρχος της Μπογκοτά και υποψήφιος για την προεδρία, Jorge Eliecer Gaitan η Κολομβία πέρασε σε μια εποχή που έμεινε γνωστή ως La Violencia. Μια εποχή εμφύλιας διαμάχης που διάρκεσε 10 χρόνια (1948-1958) και κόστισε τη ζωή σε 300.000 ανθρώπους. Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν, βρέθηκε να ξεκινάει η νέα αυτή λίγκα. Μάλιστα, σύμφωνα με ιστορικούς, η κυβέρνηση θεώρησε ότι μόνο όπλο της για να καταλαγιάσει τα πολιτικά πάθη του κόσμου, ήταν το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και πρόσφερε την απόλυτη υποστήριξή της στην Division Mayor. Το ίδιο έπραξαν και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (εμπορικά και ιδιωτικά) της χώρας. Να προσθέσουμε εδώ ότι η εμπορεία του καφέ εκείνη την εποχή έφερνε τεράστια κέρδη στη χώρα.
Η άνθηση
Με όλη αυτή την πολιτική και οικονομική κάλυψη λοιπόν, οι ομάδες της Division Mayor μπορούσαν και πρόσφεραν δελεαστικότατα συμβόλαια στους αθλητές (χωρίς μεταγραφικά έξοδα). Από την άλλη, η ανάγκη που είχε το κράτος για το ποδόσφαιρο, βοήθησε σε ένα σωρό διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις (βίζες, υπηκοότητες, κ.α.ο). Ταυτόχρονα το κράτος συνέβαλε και οικονομικά στο ποσό του επάθλου.
Όπως είναι φυσικό, το μέγεθος και το πλήθος των ταλέντων που συσσωρεύτηκαν στην Pirate League δεν είχε ταβάνι. Ονόματα όπως Alfredo Di Stefano, Julio Cozzi, Nestor Rossi και Heleno De Freitas είναι μόνο κάποια από αυτά. Μέχρι το 1950, υπολογίζεται ότι γύρω στα 109 ποδοσφαιριστές παγκοσμίου φήμης έπαιζαν στην Division Mayor.
Το τέλος
Δεν ήταν όμως όλα ρόδινα. Ο εμφύλιος που αναφέραμε νωρίτερα καλά κρατούσε. Οι απώλειες σε ζωές, οι μετατοπίσεις πληθυσμών και η αβεβαιότητα του αύριο κυριαρχούσαν και έκαναν τα πράματα δύσκολα ακόμα και για τη λίγκα. Φυσικά, δε σταμάτησαν και οι επιθέσεις από χώρες και θεσμούς που ένιωσαν να θίγονται τα συμφέροντά τους. Κάποια στιγμή, μάλιστα, η FIFA έφτασε στο να αφορίσει από όλες τις διοργανώσεις της ολόκληρη τη χώρα.
Με όλα αυτά, το τέλος δεν άργησε να έρθει. Το 1954 Η Pirate League έπαψε να υφίσταται και επίσημα. Η αρχή του τέλους ήρθε όμως το 1951 στο Περού. Εκεί, μετά από χρόνιες διαβουλεύσεις, υπογράφηκε αυτό που έμεινε στη ιστορία γνωστό ως ‘’Lima Pact’’. Σύμφωνα με αυτή τη συνθήκη οι FIFA, Conmebol και Division Mayor βρήκαν μια συμβιβαστική λύση. Η Κολομβία θα γινόταν ξανά μέτοχος στις διοργανώσεις τις FIFA, αλλά όσοι αθλητές αποχτήθηκαν με το προηγούμενο καθεστώς έπρεπε να εκδιωχθούν μέσα στα επόμενα 3 χρόνια.
Την αρχή έκανε ο Di Stefano που μετοίκησε στην Real Madrid και στην αιωνιότητα. Πολύ σύντομα θα ακολουθούσαν το παράδειγμά του και όλοι οι υπόλοιποι.
Και κάπως έτσι, άδοξα, τελείωσε και η χρυσή εποχή του Κολομβιανού ποδοσφαίρου.
