Ο Πολ Σκόουλς άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τον γιο του που έχει αυτισμό και πόσο τον επηρέασε στην ζωή του.
Έγραψε το δικό του κεφάλαιο στο αγγλικό ποδόσφαιρο και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Πολ Σκόουλς ήταν ο εγκέφαλος των μπέμπηδων του σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Για να έρθει η στιγμή να συγκλονίσει με τα όσα είπε για τον γιο του που έχει αυτισμό.
Ο θρύλος των «κόκκινων διαβόλων» μίλησε για τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο και το ολοκαίνουργιο υπερσύγχρονο γυμναστήριο του στο Όλνταμ.
«Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Του πήρε χρόνια για να περπατήσει και μέχρι την ηλικία των 18 μηνών, έλεγε μόνο λίγες λέξεις – όταν λέω λέξεις, ήταν απλώς λέξεις που μπορούσαμε να καταλάβουμε εγώ και η Κλερ. Δεν ήταν σωστά λόγια και έπρεπε να μετρήσουμε τα λόγια του, χρησιμοποιούσε περίπου 100 λέξεις.
18 μήνες αργότερα, μάλλον είχε 10 το πολύ, απλά δεν τις χρησιμοποιούσε. Χρησιμοποιούσε ενέργειες, πήγαινε στο ντουλάπι για να βγάλει φαγητό, δεν μας έλεγε τίποτα. Ήμουν πολύ μπερδεμένος όλη την ώρα με αυτό και ήταν δύσκολο καθώς δεν κοιμόταν. Μπορούσε να περάσει όλη τη νύχτα, να πάει σχολείο την επόμενη μέρα και να μην κοιμηθεί.», διηγήθηκε ο Σκόουλς.
Κάλυπτα τα χέρια μου
«Παίζαμε με την Ντέρμπι εκτός έδρας όταν το είχαμε μόλις μάθει. Ήταν χάσιμο χρόνου, δεν ήθελα να παίξω, αλλά δεν θα έλεγα σε κανέναν τίποτα και ο προπονητής με άφησε έξω την επόμενη μέρα. Δεν το είπα στον κόουτς. Του το είπα έξι μήνες ή ένα χρόνο μετά. Δεν ξέρω γιατί του είπα, δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Έπρεπε να καλύπτω τα χέρια μου όταν πήγαινα στην προπόνηση γιατί ο Έινταν γρατζουνούσε και δάγκωνε.
Είναι πιο ήρεμος τελευταία
Τα τελευταία πέντε χρόνια τα πάει υπέροχα, είναι τόσο χαλαρός, τόσο ήρεμος, τόσο χαρούμενος, αλλά για οκτώ ή εννέα χρόνια, ήταν φρικτό. Μπορεί να ήταν στο πίσω κάθισμα και να οδηγούμε και να πιάνει τα μαλλιά της Κλερ, να με αρπάζει και δεν ξέρεις γιατί. Είναι απλώς απογοητευτικό γιατί μάλλον δεν ξέρει τι κάνει. Τώρα, κάθε μέρα, κάθε βράδυ, ρωτάει τι κάνει την επόμενη μέρα. Λοιπόν, θα πούμε “σχολείο”, για να ξέρουμε ότι σκέφτεται τη ρουτίνα του αύριο. Του λες σχολείο, του λες αν θα πάει για κολύμπι μετά το σχολείο, τι θα έχει να φάει. Έχει γίνει πολύ καλύτερος στο να σπάει τη ρουτίνα του και η ρουτίνα για τα αυτιστικά παιδιά είναι τεράστια, αλλά μπορεί να το αντιμετωπίσει, αλλά όταν ήταν μικρότερος δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει».
Η ανάπτυξη
«Γνωρίζαμε ότι υπήρχαν προβλήματα όσον αφορά την ανάπτυξη με το περπάτημα και την ομιλία του όταν ήταν περίπου 18 μηνών έως δύο ετών και είχα πάει στους γιατρούς στο Όλνταμ και υπήρχαν όλα τα σημάδια. Μόλις τα διάβασα τί είναι ο αυτισμός, κατάλαβα αμέσως ότι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά. Όταν είδα αυτά τα σημάδια, άρχισα να ψάχνω στο Google, “τι είναι ο αυτισμός;” αναγνώριζα όλα τα σημάδια του. Ήξερα ότι αυτό ήταν. Η διάγνωσή του επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις ζωές μας. Δεν είναι ένας φυσιολογικός τρόπος ζωής, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πράγματα που πιθανότατα θα θέλαμε να κάνουμε ως οικογένεια».
Και πρόσθεσε: «Κατά τη διάρκεια των ημερών που έπαιζα. Δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από τον Έινταν εκτός κι αν ερχόταν μαζί μου. Είναι χαρούμενος εδώ. Είναι χαρούμενος στο σχολείο, είναι 17 τώρα και δεν αξίζει τον κόπο να θέσει σε κίνδυνο την ευτυχία του, το να αναλάβω μια δουλειά ως προπονητής. Ήταν δύσκολο από τότε που ήταν μικρότερος και όταν έμαθα ότι έχει αυτισμό, ακόμα έπαιζα»
«Δεν ξέρω πώς είναι το μέλλον με τον Έινταν. Του απομένουν δύο χρόνια στο σχολείο και ήταν υπέροχα. Υποτίθεται ότι θα πήγαινε σε άλλο κτίριο, που είναι παιδιά 16-19 ετών, αλλά τον άφησαν να μείνει στο σχολείο γιατί είναι χαρούμενος εκεί. Είναι λίγο περίεργο να τον πας στο σχολείο γιατί πηγαίνει σε παιδικά μαθήματα, αλλά είναι σαν ένα παιδί ενός έως δύο ετών. Καθημερινά [χρειάζεται φροντίδα], υπάρχουν ακόμα προβλήματα στην τουαλέτα».
