Συνέντευξη στα ΜΜΕ της Ρουμανίας παραχώρησε ο Ραζβάν Λουτσέσκου, αναφέροντας τις σχέσεις του με τον Ιβάν Σαββίδη και το πως νιώθει όταν η ομάδα του χάνει.
Αναλυτικά η συνέντευξή του:
Για το πως θα περιέγραφε τον Ιβάν Σαββίδη:
«Είναι ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος. Ακόμα και αν κάποιες φορές είναι πολύ σκληρός, είναι σίγουρα βαθιά συναισθηματικός τύπος. Μερικές φορές η πίεση που βάζει είναι υπερβολική, αλλά αυτή είναι η στρατηγική του. Θέλει να σε πιέσει όσο περισσότερο γίνεται για να μπορέσεις να φέρεις τα μέγιστα αποτελέσματα. Μερικές φορές το… μέγιστο είναι υπερβολικό. Είναι αλήθεια όμως ότι δεν γίνονται όλα με το να είσαι άγιος. Γίνεται με ενθουσιασμό, γίνεται με θετικότητα. Έχει στρατηγική συγκεκριμένη, όλοι αυτοί που ήταν δίπλα του, έμειναν δίπλα του. Νιώθω ότι πλέον η σχέση μας έχει φύγει από την επαγγελματική, αυτό αισθάνομαι από την δική μου πλευρά. Είμαι πεπεισμένος ότι με θεωρεί μέλος της οικογένειας, παρόλο που όπως σας είπα υπάρχουν και δύσκολες καταστάσεις».
Για το αν βλέπει ομοιότητες μεταξύ του Ιβάν Σαββίδη και του Τζίτζι Μπεκάλι:
«Όχι, δεν υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ τους. Δεν θέλω να συγκρίνω, δεν θέλω να μπω σε μια τέτοια συζήτηση».
Για τα παιδικά του χρόνια και αν του λείπουν:
«Όχι δεν μου λείπει. Δεν ξέρω γιατί, πιθανώς επειδή νιώθω αυτή την στιγμή πολύ καλά. Μέσα στην ζωή έχω αποκτήσει τεράστιες εμπειρίες και έζησα πολλές στιγμές. Αρχικά ήταν πολύ δύσκολες. Προσπάθησα και πάλεψα πολύ για να κερδίσω πράγματα, να βρω τον δρόμο μου, να δημιουργήσω ένα όνομα ειδικά στην αρχή της καριέρας μου ως προπονητής. Με πολλές δυσκολίες, με πολλές μάχες, με πολλή πίεση, είχα όμως τεράστιο κίνητρο για να έχω κάποια αποτελέσματα που θα μου δώσουν την ευκαιρία να ζω ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω ωστόσο, μπορώ να πω ότι έχω καταφέρει με κάποιο τρόπο αυτό που είχα βάλει στόχο. Απέβαλλα από μόνος μου αυτή την πίεση που είχα και που φορούσα λόγω και του ονόματος του πατέρα μου. Φυσικά πηγαίνω σε κάθε αγώνα με αποφασιστικότητα, με φιλοδοξία, να τον ζήσω με ένταση. Αν είναι νίκη έχω… ειρήνη μέσα μου και αμέσως μόλις τελειώσει ο αγώνας, αρχίζει στο μυαλό μου η προετοιμασία για τον επόμενο. Αν είναι ένα αρνητικό αποτέλεσμα… δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για μένα. Όλα πονάνε όταν υπάρχει ήττα! Πονάει η σάρκα μου, πονάει το… μέσα μου. Ντρέπομαι όταν χάνω! Υπάρχουν μέρες που εκτός από το να πηγαίνω για προπόνηση, δεν βγαίνω από το σπίτι. Τις επόμενες 2-3 μέρες μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα τις ζω… τραγικά. Έχω ακόμα μέσα μου αυτή την φιλοδοξία, αλλά κάπου έχω ηρεμία επειδή είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω καταφέρει σε αυτή την ζωή. Δημιούργησα, έχτισα ένα όνομα για τον εαυτό μου, είμαι ο Ραζβάν Λουτσέσκου».
Για το αν είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να είσαι ο γιος του Μιρτσέα Λουτσέσκου:
«Στην πραγματικότητα δεν έχω πει ποτέ ότι ήταν μειονέκτημα ότι ο πατέρας μου είναι ο Μιρτσέα Λουτσέσκου. Είπα ότι είναι πολύ δύσκολο, αν και ο καθένας από εμάς, ζει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Το πως βλέπει, σκέφτεται και νιώθει. Για το αν ήταν βάρος για μένα το όνομα Λουτσέσκου; Είναι κάπου… στην μέση. Υπήρχαν καταστάσεις που ήταν βάρος για μένα και είχα εξτρά πίεση γιατί πάντα θα ακούς ότι σχόλια του Τύπου «θέλεις να γίνεις σαν πατέρα σου» ή «δεν θα γίνεις σαν τον πατέρα σου». Είναι πολύ δύσκολο. Ειναι μια αρνητική κατάσταση. Μπορείς να έχεις την δύναμη να τα βάλεις στην άκρη μια, δυο, τρεις φορές αλλά στο τέλος δεν μπορείς να το κάνεις πάντα. Μεγαλώνοντας δίπλα του, ζώντας δίπλα του είδα όλους τους άλλους παίκτες, αυτόν ως προπονητή με την επιτυχία και την εικόνα που έχει φτιάξει. Πιθανώς αυτό να με ενέπνευσε. Έπρεπε όμως να παλέψω πολύ σκληρά για να ξεπεράσω την συγκεκριμένη κατάσταση και την προκατάληψη λόγω του ονόματος του πατέρα μου. Όταν έγινα προπονητής δέχτηκα… bullying λόγω του πατέρα μου και έπρεπε να ασχοληθώ με αυτό. Υπάρχει σκληρή, αρνητική, άδικη κριτική. Όταν έφτασα στα 32 μου άρχισα να σκέφτομαι την ενασχόληση με την προπονητική και είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να σκεφτώ τι θέλω να κάνω. Είχα την πρόταση από την Άστρα Πλοέστι για να γινώ κάτι σαν τον αθλητικό διευθυντή της ομάδας. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς παρά την επιτυχία της ομάδας κατάλαβα ότι δεν είμαι εγώ για δουλειά… γραφείου όπως αυτή. Σε εκείνη την σεζόν που ήμουν αντιπρόεδρος της ομάδας αλλά με αρμοδιότητες περισσότερο όπως οι τωρινοί αθλητικοί διευθυντές, χρειάστηκε να παίξω και σε αγώνα (!). Τραυματίστηκαν οι δυο τερματοφύλακες, υπήρχε μόνο ένας νεαρός και ήρθε ο πρόεδρος και ζήτησε από εμένα γνωρίζοντας πως ήμουν σε καλή κατάσταση, κάνοντας κάποιες προπονήσεις. Κερδίσαμε 1-0 την Άρτζες και δεν δέχτηκα καν γκολ! Το πρωί ασχολήθηκα με τις δουλειές στο γραφείο και το απόγευμα πήγα να παίξω κανονικά και έπαιξα και στον επόμενο αγώνα που ήταν για το Κύπελλο μεσοβδόμαδα επειδή δεν είχαν προλάβει να επιστρέψουν οι δυο τερματοφύλακες. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς αποφάσισα ότι θέλω να γίνω προπονητής, ένιωσα ότι πρέπει να είμαι κοντά στο γήπεδο. Συνοπτικά δεν υπήρξα ποτέ… θύμα του ονόματος του πατέρα μου. Υπήρχαν δύσκολες στιγμές που έπρεπε να ξεπεράσω, να μάθω να διαχειρίζομαι καταστάσεις. Αλλά υπήρχαν και τα θετικά ότι έζησα δίπλα σε έναν άνδρα που δούλεψε σκληρά μου το μετέδωσε αυτό, αυτή την ιδέα, αυτή την κουλτούρα. Μου μετέφερε αυτό το πάθος για το ποδόσφαιρο, για αυτή την δουλειά».
