Σέρχιο Αγκουέρο: Με δάκρυα στα μάτια είπε το αντίο από την ενεργό δράση σε μια αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου στο Καμπ Νου και… λύγισε.

Δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνηση του ούτε στιγμή Ο Σέρχιο Αγκουέρο και με δάκρυα στα μάτια είπε το αντίο και “κρέμασε” και επίσημα τα παπούτσια του.

Θυμίζουμε ότι ο 33χρονος Αργεντινός αντιμετώπισε ένα ένα καρδιακό πρόβλημα στο παιχνίδι με την Αλαβές στις 30 Οκτωβρίου,

έγινε αναγκαστική αλλαγή και οι εξετάσεις που έκανε του… έδειξαν την πόρτα της εξόδου από την ενεργό δράση (καρδιακή αρρυθμία).

Ο προσωπικός γιατρός του Σέρχιο Αγκουέρο, Ρομπέρτο Πέιδρο αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας που οδήγησε τον Αργεντινό «σταρ»

στην απόσυρση από την ενεργό δράση.

Ο Πέιντρο, ο οποίος είναι προσωπικός γιατρός του Αγκουέρο από το 2004.

ανέφερε…

«Αυτό που έγινε με τη χρήση καθετήρα στο σώμα του Αγουέρο ήταν να σταματήσουν οι αρρυθμίες.

Πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει πολύ καλά και θα λύσει το πρόβλημα, αλλά η συμβουλή μας είναι ότι δεν πρέπει να κάνει αθλήματα υψηλών επιδόσεων,

που περιλαμβάνει σημαντικό βαθμό ψυχικής και σωματικής πίεσης αρκετές ώρες την ημέρα.

Φυσικά, μπορεί να αθλείται και θα έχει μια φυσιολογική ζωή όπως κάθε κανονικός άνθρωπος.

Αλλά οι ποδοσφαιριστές ζουν έναν διαφορετικό τύπο ζωής.

Το πιο συνηθισμένο σενάριο είναι ότι η μικρή ουλή που βρέθηκε κοντά στην καρδιά του, παράγεται από έναν ιό που έχει υποστεί κάποια στιγμή στη ζωή του και δεν εντοπίστηκε ποτέ.

Συγκλόνισε ο Αγκουέρο στο «αντίο» του

https://www.youtube.com/watch?v=vgYwTWZU6n4

Το ποδόσφαιρο αποχαιρετά τον Σέρχιο Αγκουέρο. Τουλάχιστον προσωρινά, σίγουρα ως παίκτη.

Ποδόσφαιρο ο Σέρχιο Αγκουέρο έπαιξε για τελευταία φορά στις 30 Οκτωβρίου.

Τα 41 λεπτά στο 1-1 με την Αλαβές εντός έκλεισαν τον κύκλο μια τρομερά βραχύβιας παρουσίας 5 συμμετοχών (4 στη La Liga, 1 Champions League) στους “μπλαουγκράνα”,

αλλά ταυτόχρονα μιας αδιάλειπτης πορείας που άρχισε το καλοκαίρι του 2003 και ολοκληρώθηκε 18,5 χρόνια αργότερα.

Προ εβδομάδας είχε σκοράρει το ένα και μοναδικό γκολ της σεζόν, το τελευταίο από τα 379 που αθροιστικά συνέθεσαν το προσωπικό ψηφιδωτό του.

Η συνέντευξη Τύπου που προγραμμάτισε το καταλανικό κλαμπ ρίχνει απότομα, πλην αναγκαστικά τους τίτλους τέλους.

Επιστρέφοντας στην Ισπανία, ύστερα από μια 10ετία στην Αγγλία, ήταν αδύνατο να φανταστεί πως η τροπή των πραγμάτων,

θα τον υποχρέωνε να γυρίσει την πλάτη στο χορτάρι και ν’ αποχωρήσει πρόωρα και οριστικά για τ’ αποδυτήρια,

λίγους μήνες αφότου συμπλήρωσε 33 χρόνια ζωής.

Ο Κουν που από τη σπηλιά βγήκε στο φως

Στο γήπεδο τα είχε ζήσει όλα, πιθανόν και περισσότερα απ’ αυτά. Η υπόλοιπη ζωή ήταν μπροστά του.

Για να ‘ναι βέβαιος πως δεν θα πάψει να βλέπει τον ήλιο.

Το φως του, άλλωστε, ήταν αυτό που τον οδήγησε έξω από τη… σπηλιά του και τον μετέτρεψε σ’ έναν αυτόφωτο αστέρα του ποδοσφαιρικού σύμπαντος.

Το “Κουν”, που τον συντροφεύει πολύ πριν συστηθεί στο ευρύ κοινό, είναι μια παράφραση του “Κουμ-Κουμ”.

Του ονόματος που στα μέσα των 70s είχε διαλέξει ο Γιοσικάζου Γιασουχίκο για το παιδί των σπηλαίων που κατείχε τον κεντρικό ρόλο στο anime της ιαπωνικής τηλεόρασης.

Ο μικρός Σέρχιο, γεννημένος στις 2/6 του 1988, μπορούσε να παρακολουθεί για ώρες το κόμικ που τότε είχε ταξιδέψει ως την Αργεντινή

και έκανε θραύση στους πιτσιρικάδες. Ταυτίστηκε απόλυτα μαζί του, σε βαθμό που μπέρδευε τους γύρω του με το ποιος είναι ποιος.

“Κοιτάξτε, μοιάζει με τον Κουμ-Κουμ”, ειπώθηκε μια μέρα από τον παππού κι έκτοτε έγινε το “middle name” στην ταυτότητά του. Δεν το απαρνήθηκε ποτέ.

Ο Αγκουέρο μεγάλωσε στα πυκνοκατοικοιμένα και φτωχικά προάστια του Μπουένος Άιρες ως ο δεύτερος γιος μιας 9μελούς οικογένειας.

Ο πατέρας του (Λιονέλ δελ Καστίγιο) ήταν οδηγός, η μητέρα του (Αντριάνα) κουλάντριζε ένα ολόκληρο σπίτι,

με άλλους επτά άνδρες να περιφέρονται σαν ζιζάνια γύρω της!

Ενίοτε τα χρήματα ήταν ελάχιστα για να θρέψουν όλα τα στόματα, καθώς για συγκεκριμένες περιόδους “ζούσαμε με λιγότερα από τρία ευρώ καθημερινά”,

όπως έχει περιγράψει ο ίδιος ο Κουν, ταξιδεύοντας στα πρώτα σκληρά χρόνια επιβίωσης του στον κόσμο.

Γι’ αυτό και η “ανταμοιβή” του για στοιχήματα που έβαζε με φίλους του και διάφορα κόλπα που έκανε με την μπάλα ήταν “ένα σάντουιτς ή ένα αναψυκτικό”.

Είδη… πολυτελείας, είδη που του έλειπαν συχνά.

Το μοναδικό γήπεδο, ένα χωμάτινο χωράφι, της γειτονιάς που διέμενε μια περίοδο ως νομάς πιτσιρικάς ήταν δίπλα σ’ ένα από τρία-τέσσερα σπίτια,

που η οικογένεια είχε αλλάξει όσο αυξανόταν το εισόδημά της και ευνοούσαν οι συνθήκες.

Από το παράθυρο του δωματίου του ο Αγκουέρο σημάδευε την υποτιθέμενη εστία που σχημάτιζαν τρία κακοβαλμένα ξύλινα κοντάρια.

Σχεδόν πάντα έβρισκε τον στόχο!

Οι πρώτες προσλαμβάνουσες του Αγκουέρο από οργανωμένο ποδόσφαιρο ήταν στη Λόμα Αλέγκρε (ομάδα της Κίλμες) και στη Λος Πρίμος (ομάδα της Μπερασατέγκι),

ακριβώς πριν στα 9 του ενταχθεί στα τμήματα υποδομής της Ιντεπεντιέντε.

Το χώμα τον έμαθε να λερώνεται και να χτυπά, αλλά να μην νοιάζεται και σηκώνεται.

Έκανε το ίδιο.

Για τα δεδομένα του ταλέντου του, η “ανακάλυψή” του καθυστέρησε αρκετά.

Δεν είχαν δώσει την απαιτούμενη σημασία στη φήμη ότι ένας μικρός μάγος το πόδι του για ραβδί κυκλοφορεί στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Αντίθετα απαιτήθηκε ο πατέρας του να ενοχλήσει επίμονα έναν δημοσιογράφο που γνώριζε και είχε προσβάσεις στη “Ρόχο”.

“Έλα να δει τον γιο μου, γιατί δεν έρχεσαι;”, τον παρακινούσε διαρκώς, παλεύοντας να καταπολεμήσει την κωλυσιεργία.

Μεσολάβησε αρκετός χρόνος, σχεδόν ένα ημερολογιακό έτος,

προτού ο Εντουάρντο Γκονσάλες πειστεί να συνοδεύσει τον Λιονέλ στο γήπεδο περισσότερο για να βγάλει την υποχρέωση στον φίλο του.

Κόντρα στην ώρα που υπολόγιζε ότι θα χάσει, θαμπώθηκε μεμιάς και ενημέρωσε -χωρίς άλλη χρονοτριβή- αυτούς που έπρεπε.

“Ήταν μόλις 8 ετών, αλλά είχε μια τρομερή ικανότητα. Μόλις τον είδα ήξερα τι θα γινόταν ξεχωριστός παίκτης”, είχε θυμηθεί ο Αργεντινός ρεπόρτερ σε συνέντευξή του.

Είτε το πίστευε εκ των προτέρων είτε ευλογούσε τα γένια του εκ των υστέρων, η πραγματικότητα ήταν μία:

ο Σέρχιο Αγκουέρο είχε πλαστεί για να υπηρετήσει την μπάλα, να υπακούει στα κελεύσματά της.

Χάρη στο ταλέντο του, διέθετε την ευχέρεια να παίζει από τερματοφύλακας ως επιθετικός.

Δεν έφερνε αντιρρήσεις στις προτιμήσεις των άλλων, τον κάλυπτε οτιδήποτε αρκεί φυσικά να ερχόταν σ’ επαφή με την μπάλα.

Οι γονείς, τ’ αδέρφια και τα δύο ξαδέρφια του, που συγκατοικούσαν με την οικογένεια Αγκουέρο και τρέφονταν από τον Λιονέλ και την Αντριάνα, ήταν το πρώτο φαν κλαμπ του.

Αρπάζοντας το ρεκόρ του Μαραντόνα

Στην Ιντεπεντιέντε δεν άργησαν να καταλάβουν τον θησαυρό που από καθαρή τύχη είχε καταλήξει στα χέρια τους.

Χωρίς να σκάψουν βαθιά στο χώμα, χωρίς να ρίξουν στάλα ιδρώτα, χωρίς να ξοδέψουν ένα… πέσο, είχαν αποκτήσει ένα ανεκτίμητο διαμάντι.

Κοτρόνα δυσεύρετη.

Έγινε αμέσως ο ηγέτης στα τμήματα υποδομής, το παιδί που δεν δείλιαζε ν’ αντικρίσει το φως.

Είχε στέψει δις πρωταθλήτρια την “Ρόχο” και η μετάβασή του στην πρώτη ομάδα ήταν τρομερά γρήγορη.

Στις 5 Ιουλίου του 2003 θα έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του. Αδιάφορο βαθμολογικά το παιχνίδι,

μα για τον -τότε προπονητή- Όσκαρ Ρουγκέρι μια ευκαιρία να συστήσει στον κόσμο τον έφηβο Κουν που θ’ άφηνε το σημάδι του τα επόμενα χρόνια.

Κατανοούσε τι θα σήμαινε η στιγμή για τη χώρα.

Ήταν μόλις 15 ετών και 33 ημερών όταν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά, καταρρίπτοντας την επίδοση του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα,

ως ο νεότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε σε ματς της πρώτης κατηγορίας του αργεντίνικου ποδοσφαίρου.

Εισήλθε στο δεύτερο ημίχρονο του 1-0 από τη Σαν Λορέντζο.

Το σκορ δεν είχε σημασία, η στιγμή έγινε σημείο αναφοράς εσαεί.

Το γκολ – πρωτάθλημα στη Σίτι

Η εκτόξευση του Αγκουέρο είχε μόλις πυροδοτηθεί. “Νομίζω ότι δεν έχουμε δει ακόμη τον πραγματικό Αγκουέρο.

Πρόκειται να γίνει καλύτερος του Μέσι και του Ροναλντίνιο”, υποστήριζε σε άλλη παρέμβασή του Γκονσάλες το 2006.

Καλύτερός τους ομολογουμένως δεν έγινε, αλλά τον εαυτό του φρόντισε να μην τον αδικήσει.

Από τα 17 του ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην Ιντεπεντιέντε, κρίνοντας παιχνίδια με τα (αμέτρητα) γκολ του,

τον Μάιο του 2006 αποτέλεσε την πιο δαπανηρή, για την εποχή, επένδυση της Ατλέτικο Μαδρίτης σε τιμή που έφτασε τα 22 εκατομμύρια

και το 2007 χάρισε στην Αργεντινή τον παγκόσμιο τίτλο U20 στη διοργάνωση του Καναδά.

Φυσικά, το τι ακολούθησε μέχρι την 30η Οκτωβρίου του 2021 που αγωνίστηκε για τελευταία στην καριέρα του, το απόσταγμα της πορείας του,

θα ήταν εφικτό να «ζιπαριστεί» και να χωρέσει σ’ ένα και μόνο video.

Το video με το γκολ που σημείωσε στο 95ο λεπτό του τελευταίου αγώνα της Premier League 2011-12 με αντίπαλο στην ΚΠΡ,

υπογράφοντας -με το 23ο προσωπικό τέρμα- την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της Μάντσεστερ Σίτι μετά το 1968!

Οι πολίτες του Μαντσίνι έψαχναν ίδιο ή καλύτερο αποτέλεσμα από την ισόβαθμη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ,

αλλά το 2-2 λίγο πριν από το σφύριγμα της λήξης (ο Τζέκο είχε ισοφαρίσει στο 92′) τούς στερούσε το δικαίωμα να κόψουν πρώτοι το νήμα.

Όλα έμοιαζαν μαύρα, σκοτεινά. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο από μηχανής Κουν και καθόρισε τη μοίρα ενός ολόκληρου πρωταθλήματος!

Ο μικρός που έτρεμε το σκοτάδι (και τους αρουραίους) είχε γίνει πια η αναμμένη δάδα της ανατροπής στο status του αγγλικού ποδόσφαιρου.

Δεν είναι πρώτος, μακάρι να είναι ο τελευταίος

Ο Αγουέρο δεν είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής που βλέπει την καριέρα του να παίρνει αυτή την δυσάρεστη τροπή και μακάρι να αποτελεί τον τελευταίο.

Αρκετά πρόσφατη είναι η υπόθεση του Κρίστιαν Έρικσεν που παλεύει να επιστρέψει μετά την κατάρρευση στο Πάρκεν

και την ανακοπή καρδιάς ενώ και ο θρύλος της Ρεάλ Μαδρίτης, Ίκερ Κασίγιας, είχε σοβαρό καρδιακό επεισόδιο το 2019 ως παίκτης της Πόρτο

και αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις η ιστορία του Ντάλι Μπλιντ θα αποτελεί πάντα τον φάρο της ελπίδας.

Ο διεθνής Ολλανδός στόπερ του Άγιαξ συνεχίζει το ποδόσφαιρο μετά από θέματα στην καρδιά του και παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο στα 31 του.

και η ολοκλήρωσε την συνέντευξή του σαν μεγάλος παίκτης….

Είμαι ευγνώμων προς την εθνική Αργεντινής και προς όλους εσάς που ήρθατε να με δείτε.

Και φυσικά είμαι ευγνώμων προς την οικογένειά μου.

Είμαι χαρούμενος που είχα αυτούς τους συμπαίκτες.

Θα ήθελα πολύ να τους βοηθήσω να πάρουν νίκες εδώ στη Μπαρτσελόνα…

Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω όσους με βοήθησαν να βελτιωθώ όλ αυτά τα χρόνια. Α

ποχωρώ περήφανος, με το κεφάλι ψηλά. Ξέρω πως όλοι θέλουν το καλό μου και με αγαπούν.

Πάντα θα κρατήσω τα καλά από όλες τις ομάδες στις οποίες βρέθηκα.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους”